Ferrari

O żadnej innej marce nie krąży tyle mitów, legend i historii, co o Ferrari. Te ręcznie wykańczane sportowe samochody są klasą samą w sobie, całe Włochy są dumne z pojazdów z Maranello. Również kiedy Ferrari należało do koncernu Fiat-Chrysler, ten czerwony luksusowy hit nadal emanował dziką poświatą samochodowej niezależności. Przy czym, jak przyznają sami zagorzali fani, tak zwani Ferraristi, Ferrari już od dawna nie musi być czerwony. Ale forma jest i pozostanie charakterystyczna. Każde Ferrari, używane czy też nowe prosto od dealera, można już z daleka rozpoznać. Siedząc za kierownicą, naciskając pedał gazu, aktywowane jest DNA Ferrari. Moc silnika daje o sobie głośno znać, a kierowca zostaje delikatnie wciśnięty w siedzenie. Krótko mówiąc: prowadzenie żadnego innego pojazdu nie jest tak ekscytujące, jak siedzenie za kierownicą Ferrari.

Tajemnica Ferrari - szybko może każdy, piękno to domena artystów

Entuzjazm, najlepsze technologie i oryginalny design zapewniają niezrównaną popularność, renomę i najwyższe ceny. Czy to legendarny Ferrari 365, kontrowersyjny Testarossa czy aktualny hit LaFerrari – wszystkie modele są nie tylko przepiękne, ale stanowią także wyjątkowe świadectwo włoskiego kunsztu inżynieryjnego. Tak, kunsztu. Ponieważ te fuzje techniki i designu są tak oryginalne, że można by je rozpoznać z zamkniętymi oczami. Wystarczy dotyk karoserii, dźwięk silnika. Turbina gra tutaj melodię, żaden inny ryk silnika samochodu sportowego tej kategorii nie jest tak charakterny, jak właśnie u Ferrari. Oczywiście, inni producenci też budują szybkie auta, lecz tylko te włoskie samochody nie pozwalają zasnąć w nocy i każdy życzyłby sobie chociaż raz w życiu pojeździć Ferrari, nawet używanym.

W każdym używanym Ferrari tkwi zawsze duża doza ekspertyzy rajdowej

Duża część mitów dotyczących Ferrari opiera się na doświadczeniu marki w sporcie rajdowym. Od 1950 ekipa fabryczna - Scuderia Ferrari - bierze regularnie udział w wyścigach Formuły 1. Razem z 15 kierowcami posiadającymi tytuł mistrza świata, by wymienić chociażby Niki Lauda, Michaela Schumachera i Kimi Räikkönena, 16 tytułami mistrza świata konstruktorów i 224 wygranymi rajdami zespół Scuderia odniosła najwięcej sukcesów w historii Formuły 1. Drużyna powstała już w 1929 roku, założona przez Enzo Ferrari i następnie wspierana przez Alfa Romeo. Ferrari nie budowało wtedy jeszcze własnych pojazdów na wyścigi, ale najpierw jeździło modelami Alfa Romeo. Czarny koń stający dęba na żółtym tle – tzw. cavallino rampante – został już dawno użyty jako logo. Znak ma przypominać o baronie Francesco Baracca, legendarnym pilocie włoskich sił powietrznych, który został zastrzelony pod koniec pierwszej wojny światowej. Ponieważ piloci samolotów myśliwskich byli przydzieleni kawalerii, Baracca kazał namalować konia jako znak rozpoznawczy na samolotach swojej eskadry. Koń stający dęba jest herbem drużyny rajdowej Ferrari od lat 30. Kolor tła określił Enzo Ferrari jako nawiązanie do jego rodzinnego miasta Modena: herb miasta składa się z niebieskiego krzyża heraldycznego na żółtym tle. Charakterystyczny kolor pojazdu nie był na początku typowym kolorem Ferrari. Międzynarodowy związek samochodowy przydzielił kolory już na początku XX wieku wszystkim pojazdom Grand Prix, żeby widzowie mogli lepiej rozpoznać narodowości drużyn. Czerwony kolor dla Włoch (rossa corsa), srebrnoszary dla Niemiec, zielony dla Wielkiej Brytanii, niebieski dla Francji. Ferrari, Mercedes-Benz i Renault należą do niewielu drużyn, które zachowały do dzisiaj tę tradycję. Pod koniec lat 30. marki Ferrari i Alfa Romeo rozeszły się, Scuderia nazywała się wtedy Auto Avio Costruzioni Ferrari i produkowała obok pojazdów rajdowych również silniki samolotowe. W 1943 roku firma przeprowadziła się do Maranello, które jest do dzisiaj siedzibą zakładu Ferrari.

Ferrari stawia na nowe ustawienie silnika między osiami, jednak buduje też (znowu) bolidy z przednim napędem

W Maranello, położonego w prowincji Emilia-Romania, około 40 kilometrów od Bolonii, od czasów odbudowy fabryki w 1946 projektowane są różne modle Ferrari. Na początku były to wytworne pojazdy sportowe jak Ferrari 125 S – pierwsze oficjalne auto od Ferrari z roku 1947. Wszystkie modele brały udział tylko w wyścigach. Jednak wkrótce rozwinął się interes z klientami, którzy po prostu chcieli jeździć takimi pojazdami po ulicach. Studia designu jak Pininfarina, ale także Bertone, Scaglietti lub Vignale tworzyły następnie wyjątkowy wygląd aut, który pozwolił stać się ponadczasowymi klasykami modelom takim jak Ferrari 500 Superfast lub Ferrari 365 California. Te i inne odsłony Ferrari są sprzedawane na rynku samochodów używanych za najwyższe ceny, ponieważ nie zawsze jest łatwo znaleźć zadbane egzemplarze w dobrym stanie. Takie modele jak Ferrari 250 lub jego następca Ferrari 275 produkowane były tylko w małych seriach i następnie uzupełniane kilkoma specjalnymi modelami. Na początku produkowano samochody sportowe jedynie z silnikiem dwunastocylindrowym, które były przeznaczone na wyścigi długodystansowe. Wczesne modele posiadały silnik z przodu, jednak później Ferrari wolał auta z masywniejszym silnikiem między osiami jak w samochodach Dino 206 GT, Ferrari 308 lub Ferrari 328, które posiadały sześcio- lub ośmiocylindrowy silnik widlasty typu V – w wyjątkowych przypadkach również dwunastocylindrowy. Zaleta: ciężar masywnego silnika rozkłada się lepiej na obie osie, masa leży blisko punktu ciężkości pojazdu. Dzięki temu również starszym Ferrari w używanym stanie można precyzyjnie kierować przy dużych prędkościach. Sposób budowy nie szkodził wydajności, dodatkowo kombinowano nad coraz wydajniejszymi napędami, które mogły być wbudowane w coraz bardziej kanciaste karoserie. Zaczynając na Ferrari 550 Maranello Włosi budują od połowy lat 90. znowu samochody sportowe z silnikiem z przodu, przy czym do akcji wchodzi nowy system kontroli trakcji, który jest zaprojektowany, testowany i rozwijany we współpracy ze Scuderia Ferrari.

Ferrari pisze nie tylko historię wyścigów, ale kształtuje także kino i telewizję.

Nie dziwi, że modele Ferrari robią również karierę w filmie i w telewizji. W komedii „Wyścig armatniej kuli” z 1981 roku, gdzie Sammy Davis Jr. i Dean Martin pędzą przez amerykańskie autostrady Ferrari 308 GTS. Sześć lat później Eddy Murphy w filmie „Gliniarz z Beverly Hills II” siedzi za kierownicą Ferrari 328 GTS. Także James Bond ma do czynienia z Ferrari. Jednak agent 007 alias Pierce Brosnan w filmie „GoldenEye“ (1995) nie prowadzi pojazdu sam, ale udaje się w pogoń za Ferrari 355 GTS. Al Pacino też przyczynił się do filmowej sławy. W filmie „Zapach kobiety” (1992) jego ślepe Alter Ego spełnia swoje życzenie i może poprowadzić Ferrari Mondial . W serialu kryminalnym „Hart to hart” milioner Jonathan Hart, grany przez Roberta Wagnera, posiada jeden z najpiękniejszych pojazdów sportowych lat 70.: otwartego Ferrari 246 GTS. Don Johnson alias Sonny Crockett swoją białą koszulką założoną pod marynarkę Armani w pastelowych kolorach ukształtował nie tylko gust modowy lat 80., ale jeździł w serialu „Policjanci z Miami” pasującym Ferrari Testarossa. Początkowo przebudowany samochód sportowy Daytona musiał służyć zastępczo jako przystępniejsza wersja Ferrari, potem Włosi oficjalnie zasponsorowali serial dwoma pojazdami. Do dzisiaj Testarossa od Ferrari jest absolutnym klasykiem wśród samochodów używanych z Maranello. Drugim aktorem serialowym, który ukształtował wizerunek Ferrari, był Tom Selleck. Nieodzownymi atrybutami prywatnego detektywa Magnum w serialu o tym samym tytule, były nie tylko wielkie wąsy i koszula hawajska, ale także nieodzowny Ferrari 308 GTS. W trakcie trwania serialu do akcji wkroczyło 17 różnych modeli Ferrari, co też było rekordem.

Aktualne seryjne modele Ferrari, które jako samochody używane powodują u każdego fana przyspieszone bicie serca