Mitsubishi Pajero

Samochód Mitsubishi Pajero trafił do sprzedaży w 1982 roku i szybko stał się konkurencją dla innych terenówek. Od tamtej pory japońscy producenci dostarczyli miłośnikom pojazdów 4x4 aż cztery generacje tego solidnego auta. Pierwsza przetrwała na rynku prawie dziesięć lat, by w 1991 roku ustąpić miejsca modelowi Mitsubishi Pajero drugiej edycji. Między modelami tymi były wyraźne, ale nie ogromne różnice stylistyczne. Jedynka miała mocno zarysowane krawędzie i pudełkową budowę, natomiast wersja numer dwa, która pojawiła się na międzynarodowych rynkach, cechowała się większymi reflektorami, mocniej zadartą sylwetką i bardziej obłymi kształtami, dzięki czemu zyskała także na aerodynamice. Trzeci wariant tego pojazdu pojawił się w sprzedaży z końcem lat 90. Edycja z 1999 roku stylistycznie nawiązywała do coraz bardziej popularnych SUV-ów. Sylwetce dodano lekkości, zaimplementowano zintegrowany zderzak i poraz kolejny zaokrąglono krawędzie. Wyposażenie podstawowe zostało ulepszone, a klienci mogli wybrać spośród siedmiu jednostek napędowych i dwóch rodzajów nadwozia. Rok 2006 przyniósł szóstą i jak dotąd ostatnią generację japońskiego terenowego wozu spod szyldu Pajero. Mimo tego, że auto wciąż pozostawało w segmencie pojazdów terenowych, jego sylwetka bardziej przypominała SUV-a. Obecnie, Mitsubishi Pajero, dostępny głównie jako samochód używany, jest dobrym wyborem - bez względu na rok produkcji - autem zwiastującym nie tylko możliwość wielkiej przygody, ale także pojazdem do komfortowego jeżdżenia na co dzień. Warto wspomnieć, że nazwa Pajero nie funkcjonowała na wszystkich rynkach zbytu tego modelu. W Hiszpanii i obu Amerykach (z wyjątkiem Jamajki i Brazylii) samochód otrzymał nazwę Montero, co po polsku oznacza "łowcę", natomiast w Wielkiej Brytanii był dostępny jako Mitsubishi Shogun.

Mitsubishi Pajero drugiej generacji - tańczący z muldami i błotem

Pajero drugiej odsłony uchodzi na najbardziej znany, rozpoznawalny, a także przyjazny użytkownikowi pojazd terenowy na świecie. Miłośnicy i zagorzali fani nazywają go... "leśnymi miśkiem". Głównie dlatego, że doskonale razie sobie zarówno w terenie, jak i na zróżnicowanej nawierzchni asfaltowej oraz w trudno dostępnych miejscach. Poza tym pojazd ten nie razi typową dla terenówek wyposażeniową surowizną. Jest przemyślany pod każdym względem i dlatego daje tyle frajdy. Japończycy przyłożyli się do projektu wnętrza, uznając, że kierowcy dużego roboczego wozu, a także pasażerom, należy się komfort i możliwość spokojnego podróżowania. W tej generacji kierunkowskazy zostały zintegrowane z reflektorami przednimi, natomiast wewnątrz wmontowano na nowo zaprojektowaną deskę rozdzielczą, która zachwycała uniwersalnością, przejrzystością i elegancją. Nadwozie było dostępne w dwóch wersjach - dłuższe z pięcioma drzwiami przeznaczone dla 5-7 pasażerów oraz krótsze, trzydrzwiowe, które mogło przewozić 4-5 osób. Kabina pasażerska została lepiej wyciszona w porównaniu do poprzednika, a fotele wyprofilowane tak, aby jak najlepiej pasowały do budowy ludzkiego ciała. Mitsubishi Pajero drugiej edycji to świetny samochód na trudne drogi.

Mitsubishi Pajero drugiej generacji - dane techniczne i spalanie

W tej edycji klienci mieli do wyboru aż sześć silników wysokoprężnych. Producent zrezygnował jednak ze sporej benzynowej jednostki i zaproponował w tej gamie motory 6-cylindrowe. Wydajnym, a zarazem ergonomicznym silnikiem był zdecydowanie ten napędzany benzyną o pojemności skokowej wynoszącej 3 l i mocy 150 KM. W terenowym trybie jazdy zużycie paliwa przez ten motor oscylowało wokół 10-13 l na 100 km. Nieco lepiej było w cyklu mieszanym - poniżej 10 l na 100 km. To motor, który również łatwo można przerobić na gaz, co przy tak paliwożernym silniku jest dobrą i oszczędną opcją. Silniki montowane w Mitsubishi Pajero współpracowały z pięciostopniowymi manualnymi skrzyniami biegów lub z czterobiegowymi automatycznymi przekładniami. Mitsubishi Pajero otrzymał napęd na obie osie. Jeśli podczas jazdy na asfalcie lub na utwardzanej nawierzchni nie zachodziła konieczność korzystania z 4x4, napęd na przód dołączało się lub odłączało manualnie w zależności od ukształtowania terenu i trybu jazdy. Był to napęd zaawansowany technicznie, który posiadał skrzynię rozdzielczą z centralnym dyferencjałem. Wszystko cechowało się niezwykłą precyzją działania i trwałością.