Opel Antara

Konstruując samochody terenowe, niemiecki producent Opel w czasie swojej przynależności do General Motors (GM) zaufał azjatyckiemu partnerowi zwłaszcza w kwestii know-how. Japoński konstruktor Isuzu dostarczył pierwszego offroadera marki, który był dostępny na rynku w latach 1991-2003 jako Opel Frontera. Dzięki potężnemu napędowi na cztery koła model dobrze radził sobie nie tylko na zboczach. Na dokonaniach Isuzu bazował także oferowany w latach 1992-1999 Opel Monterey, za sprawą którego producent z Rüsselsheim po raz pierwszy włączył do programu SUV-a. Wszystkie modele miały wspólną cechę w postaci charakterystycznej dla Opla błyskawicy na osłonie chłodnicy, lecz były produkowane w Japonii. To uległo jednak zmianie, gdy strategowie GM rozpoczęli prace nad projektem nowego SUV-a. Ten stworzony pod własną marką model o kompaktowych rozmiarach i crossoverowym designie plasującym się pomiędzy offroaderem a limuzyną miał odtąd spełnić zapotrzebowanie nowych grup nabywców preferujących miejską jazdę. By wykorzystać aspekt korzystnej ceny, koncern GM zdecydował się na zlecić produkcję kompaktowego SUV-a swojej spółce-córce Daewoo w Korei Południowej. W Europie do sprzedaży wprowadzono w końcu soft-offroadera w 2006 roku, którego sprzedawano jako Opla Antarę.

Subtelniejsza offroadowa stylistyka Opla Antary

Sylwetka kompaktowego Opla Antary o długości 4,57 m została wzbogacona elementami charakterystycznymi dla offroadera. Szerokie zderzaki z tworzywa sztucznego z wysokim zabezpieczeniem przeciwnajazdowym w aluminiowej szacie zdominowały przednią i tylną część Opla Antary. W celu ochrony przed kamiennymi odpryskami zastosowano dodatkowo plastikową okładzinę na lekko wysuniętych nadkolach. Ogólnie rzecz biorąc, raczej skromna offroadowa stylistyka wskazywała na to, że Opel Antara mimo podwyższonego prześwitu na 20 cm był stworzony nie tyle z myślą o jeździe w terenie, co raczej jako lifestyle’owy SUV.

Opcjonalnie Opel Antara dostępny jest z ciągłym napędem na cztery koła

Dostępny opcjonalnie ciągły napęd na cztery koła służył zatem przede wszystkim lepszej kontroli nad pojazdem w trudnych warunkach drogowych. W tym celu zamontowano także kontrolę trakcji i asystenta ruszania pod górę. Za bezpieczeństwo odpowiadał system ESP, ABS oraz czołowe i boczne poduszki powietrzne. Wewnątrz Opel Antara zapewniał miejsce dla pięciu pasażerów, którzy swoje bagaże mogli umieścić w znajdującym się za siedzeniami bagażniku o pojemności 420 litrów. Po złożeniu tylnej kanapy pojemność zwiększała się do 865 litrów. Przy ładowaniu do poziomu dachu do dyspozycji było to nawet 1420 litrów.

Opel Antara był dostępny z dwoma napędami benzynowymi i dwoma silnikami Diesla do wyboru

Silniki Opla Antary to dwie wersje benzynowe i dwie Diesla do wyboru. Model początkowy wyposażono w czterocylindrowy silnik o pojemności 2,4 l zapewniający moc 140 KM (103 kW), który zużywał średnio 9,3 l benzyny 95. Wartość ta odpowiadała emisji dwutlenku węgla na poziomie 222 g/km. Najmocniejszy silnik V6 osiągał moc 227 KM (167 kW) i pozwalał Oplowi Antarze rozpędzić się do 203 km/h. Zużycie paliwa w napędzie łączonym wyniosło w tym modelu 11,6 l (emisja dwutlenku węgla to 278 g/km). Opel Antara wyposażony był w dwa silniki Diesla o pojemności skokowej 2,0 l, które dysponowały mocą 127 KM (93 kW) oraz 150 KM (110 kW). Jednostki te zużywały odpowiednio 7,3 i. 7,4 l Diesla (emisja dwutlenku węgla wynosiła odpowiednio 194 g/km i 195 g/km). Nabywcy Opla Antary mogli wybierać między pięciobiegową manualną skrzynią biegów i pięciostopniowym automatem.